Şubat ayı boyunca her yerde Cirque du Soleil gösterisi Saltimbanco’nun ilanları, duyuruları vardı. Ben de geçtiğimiz hafta pek çok kişi gibi bu gösteriyi izledim. Renkler, kostümler, makyajlar, kendi aralarında konuştukları lisan ve üzerinde gezindikleri çiçekli dekor beni gülümsetti. Çocuksu bir neşe ve pek çok da çocuk izleyicisi vardı. Çocuksu bir cesaret vardı. Düşmekten korkmadan atlıyorlar, bir yere çarpmaktan çekinmeden zıplıyorlardı. Sanki korktukları hiç bir şey yokmuş gibi neşeyle sallanıyorlardı. Havada asılı olan salıncakta sallanan kadın dansçıyı “Ya ayağı takılırsa? Ya ip elinden kayarsa? Neye güveniyor ki?” gibi sorularla heyecan içinde izledim. Gösterinin bir bölümünü emniyet ipine bağlı olmadan yaptı. Bu süre boyunca salıncağın altında iki dansçı yerde bir minderin başında, gözlerini salıncaktan ayırmadan bekliyorlardı. Belki de bu arkadaşlarının onu tutacağına güveniyordu. Belki de kendi bedeni/kasları üzerindeki kontrolüne güveniyordu. Biraz daha cesur hareketlere sıra geldiğinde emniyet ipine bağlandı. Ve yine güvendeydi.
Güven kelimesi sözlükte korku, çekinme ve kuşku duymadan inanma ve bağlanma duygusu olarak tanımlanmış.
Güven duygusunun ilk oluştuğu yılları düşündüm. Bir bebek ağlayarak ya da hareketleri ile isteklerini, duygularını belirtir. Bebeğin bu sözsüz talepleri anne tarafından anlaşılır ve karşılanırsa bebek ve anne arasında güvenli bağlanma oluşur. Anne çocuğunun bu isteklerini ve duygularını, onu dinleyerek, onunla empati kurarak ve işbirliği içinde anlamlandırabilir. Çocuk anneye güvendikçe çevresine de güvenmeyi öğrenir. :) Aklıma “fış fış kayıkçı” oyunu geldi. Bilirsiniz bu oyunu; çocuk kollar arasında boşluğa doğru sallanır ve tam düşecek hissi geldiğinde kucaklanır. Güvendedir. Kendisini sallayan kişinin onu tutacağından emindir.
Salıncaklı gösteriyle kafamın içinde sallanmaya başlayan güven, güvenlik, güvende olma kavramlarına trapezcilerin gösterisini izlerken ilişkiler de eklendi. Bu sefer tek kişi değil, dört trapezci vardı ve birbirleriyle ufak bir işaretleşmeden sonra karşılıklı yer değiştiriyorlardı. Bazen bir bakış bazen de ufak bir ıslıkla ne zaman karşılıklı atlayışa geçeceklerini belirliyorlardı. Karşılıklı ilişkilerinde birbirlerine güveniyorlardı. Ben bu gösteride güven duygusunun üç farklı boyutunu izledim. Dansçıların kendi bedeni üzerindeki hakimiyeti ve bu atlayışı yapabileceklerine olan güveni, karşındakinin yapabileceğine olan güveni ve bu partnerle eminiyette olduğuna güven duyması yapılan işi kolaylaştırıyordu.
İnsan ilişkilerinde de bir nevi akrobasi yapıyoruz. Yaşam içinde biz de atlayıp, sıçrıyoruz. Karı-koca olmak, iş arkadaşı olmak ya da yakın arkadaş olmak için hem kendimize hem karşımızdakine güven duymayı öğreniyoruz. Yakın bir arkadaşımızın ne zaman desteğe ihtiyacı olduğunu o söylemeden biliyoruz. Ve onun yaşamdaki emniyet ipi oluyoruz. Bazı yaşantılarda ise düşen kişi oluyoruz ama sahip olduğumuz ilişkiler sonucu yere çakılmadan kollarımızdan tutup kaldıran biri oluyor. Hayatımızda var olan insanlar, ailemiz, eşimiz, dostlarımızla olan ilişkilerimizde bir trapez gösterisinde olduğu gibi birbirimizin güvenliğini sağlamaya çalışıyoruz. Bazen koruyan kollayan bazen de korunan kollanan oluyoruz. Kimi zaman bizi tutacağını sandığımız kişiler tutamıyor ve hayal kırıklığına uğruyoruz. İlişkilerimizi gözden geçiriyoruz. Yeniden biçimlendiriyoruz. Hayatımızda güven duyarak bağlandığımız ilişkilerimiz ne kadar çoksa biz de kendimizi o kadar emniyette, güvende hissederek yaşıyoruz. Bizler de kendi dünyamızda Cirque Du Confiance oyuncularıyız.
Resim:http://browse.deviantart.com/?qh=§ion=&q=trust+trapeze#/d1b5nvi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder